Bir 'Sen' Kokuyor

Fuzuli der ki; '' Yaptığım tek doğru şey en büyük yanlışımdı.

Çünkü yanlış kişiyi doğru AŞK'la sevmiştim.."

Kimdi bu 'Sen'? Benim olmadığı kesindi. Bir başkasına ait filan değil! Ya da öyle mi? Kabullenemiyorum.

Her şeyi o başlattı ama. O geldi. Ben mi dedim gel kendini sevdir bana, diye. Geldi, sevdirdi ve gitti.

Bu kadar kısa mıydı her şey? Yazması kolay tabi. Ya bu zaman zarfında geçenler. Ne kadar zor yaşanması. 

Halbuki o bilmiyordu. Kimse bilmiyordu. Bir tek ben biliyordum, bir tek yüreğim hissediyordu. Can yakıyordu. Gözlerde bir buğulanma. Gözlerimi kırpıştırıyordum. Ağlamamak adına.

Özlüyorum, hem de çok lafı ne kadar klişe. Ben 'Sen'e o kadar uzak değilim. Tek taraflı edilmiş bir dua kadar yakınım. 

Yakınken uzak düştüm 'Sen'e. Gitti. Geldiği gibi gitti.

Ben hep şükrettim gitmesine. 'Sen' sevdiklerinin yanında olmaya layıktı. Benim yanımda durmak ne haddine. Bir his beslemiyordu bana karşı. Ben de ona belli etmemiştim zaten. Belli etsem ne olurdu ki?

Bir sürü nasihat. 'Olur bu yaşta seversin geçer.' Evet, seviyorsun da geçmiyor işte.

Şimdi her yer 'Sen' kokuyor. Gittiğini zannetmiştim ama öyle değilmiş işte. Gitmemiş. Hep buradaymış. 

Her yer o kokuyor. Dualar hep o oluyor.